’Wie wijkbewoners helpt, werkt tegelijk aan zichzelf’
Coach Appie (43) helpt jongeren op de rit.
De muren en plafond van het appartement van Louis Floris (65) in de Hoornse wijk Kersenboogerd zijn weer als nieuw. Zijn huis is grotendeels opgeknapt door jongeren via het project ’Waalhandjes’. Appie Azzouzi (43), een van de oprichters, begeleidt daarin jongeren die op de een of andere manier van het rechte pad zijn geraakt om weer routine, motivatie, conditie en zelfvertrouwen te krijgen, waardoor zij uiteindelijk een opleiding of baan beginnen. „We werken voor de wijk en onszelf.”
Al vele klussen zijn inmiddels verricht door Waalhandjes, een project dat zijn naam dankt aan de wijk waarin het begon (Grote Waal). Soms gaat het om een boodschapje, andere keren om groter werk in- of om het huis, zoals het aan kant maken van een tuintje. Azzouzi, die vanuit zijn stichting Grenzeloos Hoorn al veel met jongeren werkte, zag dat de eenzaamheid en angst onder ouderen in de wijk tijdens corona toenam. De twee groepen werden aan elkaar gekoppeld, met succes. In een jaar tijd kwamen de jongeren onder zijn hoede bijna honderd keer in actie.
Aansluiting verliezen
De initiatiefnemer weet uit eigen ervaring hoe het is om de aansluiting met de maatschappij te verliezen. „Ik heb er zelf in gezeten. Ik had een uitkering, een arbeidscoach, een inkomenscoach ... Onze maatschappij brengt veel verplichtingen met zich mee. Voldoe je daar op de een of andere manier niet aan, dan gaat het mis.” Volgens hem geven instanties, die in deze gevallen hulp moeten bieden, niet altijd thuis. „Het is de manier van benaderen. Je voelt je soms een nummer. Buiten kantoortijden kun je niemand bereiken. Terwijl je dat misschien wel nodig hebt.”
Joey Caldenhove (links) en Mohammed Thamer aan de koffie bij Louis Floris, inwoner van de Hoornse wijk Kersenboogerd. Zij helpen hem bij het opknappen van zijn woning. © foto Marcel Rob
Grote broer
Door de jaren heen ontwikkelt hij een passie om deze groep jongeren te helpen. „Ik heb gewerkt als toezichthouder en boa, maar dat kwam niet uit het hart. Nu kan ik jongeren echt helpen. Zij maken niet altijd de juiste keuzes. Raak je gefrustreerd, dan is het fijn als iemand luistert als je het nodig hebt. Ik spreek de taal van deze jongeren. Als ze me ’s avonds bellen, dan neem ik op. Ze kunnen op mij bouwen.” Deelnemers van Waalhandjes onderstrepen dat, waaronder Shaldrick Saragoza (24). „Appie voelt een beetje als een grote broer.”
Leger des Heils
Azzouzi begeleidt acht jongeren tegelijk. Hij heeft een grote bus waarmee hij ze kan ophalen en meeneemt naar klussen. Onder zijn toezicht bouwen de deelnemers, die bijvoorbeeld via DnoDoen of het Leger des Heils bij WerkSaam Westfriesland terechtkomen, weer routine en werkritme op. Zijn persoonlijke benadering speelt daarbij een cruciale rol. „Dit vrijwilligerswerk voelt ook echt vrijwillig”, zegt Asad Omar (30), die er net is bijgekomen. „Het is heel menselijk. En Appie staat niet boven je, maar naast je.”
Mohammed Thamer (26), oud-deelnemer van Waalhandjes, stipt een andere succesfactor aan. „Appie zoekt je op en houdt je verantwoordelijk.” Azzouzi zelf legt uit waarom dat belangrijk is. „Soms meldt iemand zich ziek, terwijl hij eigenlijk geen zin heeft. Bij mij mag dat, maar daarmee ga je het niet redden bij je toekomstige baas.” Dat levert soms irritaties op. „We hebben wel eens ruzies, maar daardoor leer je elkaar ook kennen. En daar gaat het om.” Door verbondenheid ontstaat een verantwoordelijkheidsgevoel. „Daardoor ga je met anderen rekening houden.”
Naast de jongeren die door het project hun leven weer op de rails krijgen, zijn de wijkbewoners op hun beurt ook geholpen. Hun woonkamer of tuintje is weer aan kant, of de boodschappen zijn in huis zonder daarvoor met een rollator de deur uit te moeten. En tussendoor wordt samen een kopje koffie of thee gedronken, gegrapt en gekletst. „Wij geven hen het gevoel dat ze er niet alleen voor staan. We hebben allemaal onze problemen, ons rugzakje. Samen ben je sterk. Wij hopen ook dat jongeren ons helpen als we later oud zijn.”
Iets kunnen betekenen
Oud-deelnemer Mo Thamer (26) kwam via het Leger des Heils bij Waalhandjes terecht. „Ik kwam vanuit Groningen en ging bij mijn moeder in Hoorn wonen, waar ik niemand kende. Ik kreeg ruzie met mijn stiefvader en werd op straat gezet. Dat was heel moeilijk. Ik werd heel nerveus over de toekomst en kreeg depressieve gevoelens. Mijn leven raakte in een sleur.” Hij maakt via iemand van het Leger des Heils kennis met Appie, met wie hij gaat kickboksen. „Hij nodigde me uit om mee te gaan klussen. Ik vond het een goed idee omdat ik anders toch maar op straat zou rondzwerven.”
„Tijdens het werk kwam ik erachter dat ik echt iets kon betekenen voor anderen. En dat ik zo ook aan mijzelf werkte.” Op den duur durft hij de stap naar werk te zetten. „Ik had nooit een opleiding afgemaakt, maar kon terecht bij een beveiligingsbedrijf waar ik kon werken en leren tegelijk. Inmiddels kan ik een eigen appartementje in de Kersenboogerd betalen.”
’Jaren stil gestaan’
Joey Caldenhove (32) is sinds een paar weken aangesloten bij Waalhandjes. „Ik ben mijn ouderlijk huis kwijtgeraakt en ben daarna in een enorme dip beland. Ik stond een paar jaar stil”, legt hij uit. Omdat hij geen diploma’s heeft, lukt het hem maar niet om aan werk te komen. Ook hij komt op een gegeven moment bij het Leger des Heils terecht. Hij krijgt een werkcoach van WerkSaam, die hem met Appie in contact brengt. Die helpt hem nu om de basis weer op orde te brengen.
„De eerste weken heb ik vier dagen gewerkt, nu ga ik naar vijf. De klussen variëren en dat bevalt. Met je handen werken, dat geeft voldoening. Langzaam bouw ik weer ritme op, waardoor ik straks klaar ben voor arbeid. Ik droom ervan om een eigen bedrijf te beginnen. Vroeger werkte ik als glazenwasser en schoonmaker, in de toekomst wil ik ook klusjes gaan doen. Een beetje zoals Waalhandjes. Hoe meer handen, hoe meer hulp.”
Samenwerking
Marjolijn Dölle, directeur van WerkSaam Westfriesland, en Cees Tip, directeur-bestuurder van Intermaris, hebben begin februari een samenwerkingsovereenkomst rond de inzet van de Waalhandjes ondertekend. Het idee is dat het initiatief zich verder uitbreidt over West-Friesland, zodat jongeren uit de hele regio kunnen deelnemen. „Het leertraject is een mooi startpunt om daarna een echte baan te krijgen of een opleiding te doen”, zegt Dölle. Tip vult aan: „Naast de kans voor jongeren die wat hulp kunnen gebruiken, zit voor Intermaris de winst in de verbetering van de buurt en een helpende hand voor huurders als ze dat nodig hebben.” De samenwerking begint met een proefperiode van één jaar. Als het goed uitpakt, wordt deze verlengd.
Vrijwilligersprijs 2021
Waalhandjes sleepte eind vorig jaar de prijs voor Hoornse vrijwilligersorganisatie van het jaar 2021 in de wacht. De jury en het publiek waren het erover eens dat het initiatief van Appie Azzouzi, wat in coronatijd ontstond, de leefbaarheid in de wijk duidelijk had verbeterd. In een jaar tijd klaarden de deelnemers bijna honderd klussen, uiteenlopend van het overschilderen van graffiti tot het monteren van een lamp. „We doen het graag, ook als niemand het zou zien. Het geeft ons echt een goed gevoel”, klonk het bij de prijsuitreiking. „De een-op-een waardering krijgen we al van de bewoners, maar het is wel extra leuk dat we nu ook de waardering nog breder krijgen, zoals van de gemeente Hoorn. We blijven zeker doorgaan!”
’Zinvolle dagbesteding’
Met trots kijkt Robin Oud, medewerker ’Leefbaarheid’ bij Intermaris, terug op het initiatief dat hij samen met Azzouzi op poten zette. „Tegenwoordig wordt Waalhandjes voor 80 à 100 uur ingehuurd. Ik ben blij dat we dit hebben bereikt met de jongens. Dat was ons doel.” Oud verwachtte eerst dat jongeren niet altijd gemotiveerd zouden zijn. Dat bleek onterecht. „Vol enthousiasme gingen ze aan de slag. Sommigen heb ik letterlijk zien opbloeien. Ze deelden hun verhaal en hadden soms een mooie klik met bewoners.” Volgens hem draagt het initiatief bij aan de sfeer in de buurt. „Verwaarlozing of het opslaan van afval in de tuin kunnen burenruzies veroorzaken. Waalhandjes voorkomt dit. De sociale samenhang in de buurt neemt toe en kansarme jongeren krijgen een zinvolle dagbesteding en de kans om door te stromen naar de arbeidsmarkt.”